Salta naar Belen (451 km)

Als ik ga afrekenen staat mijn zak met op zaterdag ingeleverde was al op mij te wachten. Bij navraag blijkt het echter nog niet gewassen te zijn en staat daar dus al drie dagen. Ik ga alleen op pad want er is al een groepje op weg. In Cafayate kom ik ze tegen als ze zitten te lunchen. Alan, Josh, Jordon, Arun en Jayne. Langs de weg eten we heerlijk empenades en een sandwich de lomo. Met nog een litertje cola erbij kunnen we er weer tegenaan. Normaal drink ik geen cola, maar op een trip als deze gaat er niets boven een zuiker shot als dit. En gaat er minimaal een liter cola per dag doorheen. Jayne en ik rijden samen Belen in. De rest van de groep is vooruit.  Als we het dorpje weer verlaten is er nog niets te zien van de anderen. Na een paar kilometer gebaar ik Jayne om te stoppen en leg haar uit dat de volgende stad 250 km verder is en het mij beter lijkt om hier een hotel te zoeken. Ze is het er mee eens dus terug naar Belen. Daar komen we de rest weer tegen. Ze hadden een andere route om het dorp heen genomen en zaten dus op eens achter ons. Al snel een hotel gevonden nog even opzoek naar een restaurant. Dit valt niet mee, we moeten wachten tot na negen uur, dan gaat alles weer open na de siësta. Bij de bushalte is er echter nog een bar open voor een biertje. Dus we redden het wel tot die tijd. 

Salta (45 km)

Vandaag eerst even naar de stad geweest om wat dollars om te wisselen.

Daarna nog even langs het bivak gereden, maar was niet veel te beleven.

Salta (14 km)

Vandaag is het klote weer. Regen de gehele dag. Dus er zit niets anders op dan binnen blijven en drinken, wat een pech. 

Salta (91 km)

De Dakar ralley komt in de stad aan. Maar om de echte race te zien moeten we veel te ver rijden en vroeg op. Vooral dat laatste was een probleem na het feest van gisteren avond. Dus maar naar het Dakar bivak gereden, al waar alle rijders aankomen. Gisteren is ook Phil in Salta aangekomen. Phil is de broer van Jayne, met wie ik sinds Potosi mee onderweg ben. Maar Phil heeft in Cusco zijn sleutelbeen gebroken bij een accidentje. Voor de Dakar is hij ook hierheen gekomen en ik geef hem een lift naar het bivak. Bij het bivak is een publiek gedeelte met wat kraampjes van sponsors, maar nergens een biertent. Op het podium worden binnen komende motorrijders geinterviewed. De auto's rijden gewoon langs. Ik zie Gerard de Rooy nog wel even langs rijden. Maar na een tijd hier rond gelopen te hebben toch maar terug naar het hostel, misschien zien we morgen meer.

Salta

Vandaag Jordon achterop naar de stad gereden. Zijn motor is hier ter reparatie na een lange tocht uit Potosi hier heen. Hij is, samen met de motor, met de bus van Potosi naar de grens gereden. Daar moest hij de motor over de grens heen duwen. Aan de Argentijnse kant kreeg hij gelukkig een lift van een lokale boer die met zijn dochters ook onderweg was naar Salta. En is zelfs nog bij de boer thuis geweest voor een maaltijd.

Verder een rustige dag, een beetje van het zonnetje genieten.

Vilazon naar Salta (446 km)

Vandaag dan op weg naar Salta. Vilazon is een niets zeggende stad aan de grens en er is niet veel te beleven.

De weg is net een ouderwetse 8 baan. Rechtdoor maar op en neer. Constant 3 a 4 meter naar beneden en gelijk weer omhoog. De vering heeft het zwaar te verduren vandaag. Vlak voor Salta komen we op een weggetje door de bergen. Het is net of je in hobbit land bent, de weg is mooi met zelfs een lijn in het midden, maar niet meer als 3 meter breed en zit vol bochten. In Salta gaan we naar een nieuw Loki hostel. Dit zijn normaal van die feest hostels, waar het tot laat in de nacht door gaat. Maar in Salta wordt er een nieuw concept geprobeerd. Het hostel ligt 14 km buiten de stad en bestaat uit een hoofdgebouw met zwembad en huisjes verder verspreid. Maar het is zeker geen Centre Parcs. Als promotie kan je hier tijdens de Dakar ralley gratis verblijven, als je al eerder in een Loki bent geweest. Dat was ik nog niet, maar wie gaat dat controleren. Dus 5 dagen gratis verblijf, niet slecht. We zijn hier met een grote groep motorrijders heen gekomen. En het is zeer gezelllig.

Potosi naar Vilazon (347 km)

Met vier man vertrekken we vandaag naar de grens van Argentinie. Tanken blijft een probleem, eerst krijgen wel benzine, maar tegen de buitenlander prijs van 10 Bolivianos. En een tweede keer wijgen ze. Nadat Allen demonstratief naast zijn motor op de grond gaat liggen, krijgen we toch benzine en voor de lokale prijs van 4 Bolivianos. Ondertussen sluit ook Yajne aan. Een Canadese die met haar broer al 18 maanden rond rijdt. Hij heeft echter zijn sleutelbeen gebroken bij een ongeluk en zit voorlopig vast in Cusco. Bij de grens aangekomen horen we van twee Nederlandse motor rijders, die ik Cusco ken, dat het hun ruim 5 uur geduurd heeft om de grens over te komen. Dus wij gaan systematisch aan de slag. Twee met alle paspoorten uitstempelen en twee met alle motorpapieren Peru verlaten. Dan snel instempelen in Argentinie en tegelijk alvast nummertjes halen om de motorpapieren voor Argentinie te regelen. Het duurt nog steeds lang maat met 3 uur zijn we dan toch de grens over. We besluiten net over de grens een hostel te nemen en komen daar de Nederlanders weer tegen. In een restaurant is er eerst geen kip dus bestellen we lomo (rundvlees). Even later wordt er verteld dat we allemaal kip krijgen want er is geen rundvlees. Een mager maaltje voor een veel te hoge prijs. Welkom in Argentinie. Ontevreden maar gevuld verlaten we het restaurant, nadat Alan zijn zegje heeft gedaan tegen de eigenaar, ondanks dat deze Engels sprak zal het nu wel duidelijk zijn. 

Potosi

Potosi is niet veel aan dus een rustig dagje. Je kan hier een toertje naar de mijnen doen maar dat moet je een dag van te voren boeken en morgen ga ik weer vandoor, dus dat wordt hem niet. Vandaag wel naar een bank opzoek geweest waar ik dollars kan pinnen voor Argentinie. Op de zwarte markt krijg je ongeveer 10 peso's voor een dollar terwijl de officiële koers maar 6 peso's is. Het hebben van cash dollars maakt Argentinie een stuk goedkoper. Helaas waren alle automaten in de stad leeg of hadden geen verbinding. Nog wel de helft van mijn $20 biljetten omkunnen wisselen naar $100 biljetten. Deze geven een betere koers omdat ze makkelijker te vervoeren zijn. De andere helft van mijn dollars had een scheurtje of een ander defect en werden daarom afgekeurd om te wisselen. Later op de dag komen Arun en Allen binnen rijden uit Uhuni. En brengen we Jordon, een van de Alaskanen, naar het bus station. Waar hij met motor op de bus stapt om de motor in Salta te laten repareren 

La Paz naar Potosi (547 km)

Een super lange dag rijden. Het begin lijkt een beetje op Nederland, want het is totaal vlak met in de verte wat berg toppen. Daarna verandert het in Utah met rode bergen overal om je heen. Een prachtig gezicht bij zonsondergang. Na wat zoeken toch het hostel gevonden eat door anderen aanbevolen was. Hier vind ik twee gasten uit Alaska terug die ik eerder in Quito en Cusco heb ontmoet. Ze zijn op KLR's dus een van hen heeft weer problemen. In Quito was het de ander. Verder zit het hostel vol met Argentijnen. Wat voor het uitzicht zeker geen probleem is. Na een super diner ga ik met de alaskanen en een Canadese en een keyaanse nog een biertje drinken. In het restaurant werken alleen kinderen in de bediening. Bij navraag blijkt onze serveerster 11 en gaat niet naar school omdat ze tot 12 uur werkt. Geen wonder dat dit land straat arm is. Als ik het licht in mijn dorm room aan doe wordt ik door 3 boze meiden aangekeken. De volgende morgen zijn ze wat meer aanspreekbaar en blijken uit Frankrijk te komen. 

La Paz

Vannacht ziek geweest. Toch nog een voor mij onbekende bacterie weten te vinden. Dus vandaag uitgeslapen na een slechte nacht. In de middag wat water en een Colatje gehaald en dan gaat het wel weer. Als avond eten een heerlijke salade op in het restaurant in mijn hostel.

La Paz naar La Paz (186 km)

Zoals gewoonlijk in deze tijd van het jaar regent het ook vanmorgen. Wat geen goed teken is want vandaag wil ik de Death road gaan rijden. Een stuk weg hier in Bolivia door de bergen, beter bekent als "The most dangerous road in the world". Enkele jaren geleden is er een nieuwe weg aangelegd en de oude wordt voor namelijk nog gebruikt door mountain bikers die de afdaling van 67 km doen. Ik neem de nieuwe weg naar beneden en ben zijk nat als ik daar aankom. Onderweg probeer ik benzine te kopen. Deze is zeer goedkoop hier door subsidie van de overheid. Maar dot betekent wel dat je als buitenlander het dubbele betaald. En aangezien dit wat papierwerk oplevert weigeren de eerste drie pompstations om mij ook maar een liter te verkopen. Dat kan nog leuk worden. Gelukkig vind ik verderop een klein pompstation dat mij wel vol wil gooien en nog tegen de lokale prijs ook. Nu langs de oude weg omhoog. Het begint al goed met twee redelijk diepe riviertjes over de weg met losse keien als ondergrond. Maar daar kom ik goed doorheen. Daarna begin ik de afdalende mountain bikers tegen te komen. De regel op deze weg is dat je links rijd, zodat de auto bestuurders beter zicht hebben op de soms 600 meter diepe afgronden. De meeste fietsers snappen dit wel behalve onze Aziatische vrienden. Die blijven halsstarrig rechts rijden. Het pad is vaak niet breder dan 2 meter en dan is het nog maar de vraag of deze twee meter beschikbaar is. Door gevallen rotsen of weg gespoelde stukken weg die nu enkele honderden meters lager ligt. Na zo'n 60 km, modder, stenen, stroompjes en watervallen die midden op het pad belanden, kom je weer op de nieuwe weg uit. Gelukkig werd het halverwege een beetje droog, maar het pad bleef zwaar door alle regen die al gevallen was. Op de terug weg weer over de pas op ruim 4650 meter. En daar is het koud, zeer koud als je nat bent. Maar in het hostel snel een lange warme douche genomen. Daarna op zoek naar wat te eten. Ik vind een leuk restaurant waar ze chicharon verkopen. Heerlijk varkens vlees. Echter vind ik daar ook één van de weinige bacteriën waar ik nog niet tegen bestand ben. Want de hele nacht ren ik naar de wc. Gelukkig was het om de beurt van boven en van onder. Morgen maar een dagje in bed blijven. 

Copacabana naar La Paz (155 km)

Na weer een heerlijk ontbijt is het toch tijd om op te stappen. Ik haal de motor uit de feestzaal, waar ik hem enkele dagen ervoor heb mogen parkeren. En laad de boel weer op. Even buiten het dorp is er een controle post. Hier staat een groep motoren uit Argentinie. Van hen hoor ik dat je hier 10 Bolivianos (iets meer dan een euro) moet betalen om het land door te mogen. Waarom ze dat niet aan de grens doen is mij onduidelijk. Maar ik betaal de 10 Bolivianos en krijg een sticker op mijn tijdelijke import visum en nog wat stempels om het officieel te maken. Verderop rij ik langs het Titikaka meer wat een prachtig uitzocht geeft. Na ongeveer 30 km moet ik een pontje nemen. Ik sta met twee auto's op een gammel vlot dat ons naar de overkant brengt. Tijdens de overtocht heb ik met mijn gebrekkige Spaans een leuk gesprek met de bestuurder en zijn twee dochters van de auto die voor mij staat. En opeens zie ik dat we het vlot achterwaarts moeten verlaten. De bestuurder is zo goed om mij een duwtje te geven want een achteruit zit er nog steeds niet op. Ik kom al vroeg aan bij het hostel in La Paz. En rij de motor naar binnen. Ik moet nog even wachten totdat mijn bed vrij is en ga dus even de stad in om te pinnen. Wat bij de vijfde bank eindelijk lukt. De middag besteed ik om de spullen bij elkaar te zoeken die ik morgen op mijn trip mee wil nemen. 

Copacabana

Vandaag is een dag van rust. Eerst een goed ontbijt en daarna nog wat geslapen. Het was aardig laat geworden gisteren. Ik heb het boek "Motorcycle Diaries" maar eens gedownload. Want daar praat toch iedereen over en is een must blijkbaar als je deze trip doet. In het zonnetje, wat af en toe over ging in regen, maar eens aan het lezen geslagen. Verder nieuwjaarsdag in gepaste rust doorgebracht.