Puno naar Copacabana (145 km)

Van morgen eerst naar het consulaat van Bolivia om een visum te regelen. Voor sommige nationaliteiten zijn deze duurder aan de grens. Een Amerikaan betaald $135 bijvoorbeeld. Maar de vriendelijke consulaat medewerker zegt dat ik gewoon naar de grens kan en daar een stempel krijg. Lang leven het Nederlandse paspoort. Bij de Peruaanse douane loopt alles soepel. Ik heb de ergste verhalen gelezen op internet, maar voor mij gaat het prima. Een babbeltje in mijn beste spaans en wat foto's doen wonderen. Ik krijg zelfs een glas cola aangeboden. Aan de Boliviaanse kant gaat het ook prima. Ik hoef nergens voor te betalen en er is eindelijk ook geen verplichte verzekering. Het is alleen even wachten want de grens en douane zijn een uurtje met lunch pauze. De hoeveelheid goederen die in dit uurtje over de slagboom wordt getild is enorm. Na de grens is het nog maar 8 km naar Copacabana. Hier een hotel met parkeer gelegenheid gevonden. Eerst wat uitgerust en om 10 uur nog maar even wat gaan eten. Forel uit het Titikaka meer is heerlijk. Daarna naar de kroeg en even voor 12 uur naar het strand waar iedereen is verzamelt. Het is wel een beetje een raar gevoel, oud en nieuw tussen honderden mensen, maar geen één bekende. Na veel vuurwerk op het kleine strandje gaat het feest verder bij een hostel in de hoofdstraat. Hier veel gedans en drank rond een vuurtje op het midden van de binnenplaats. En het werd laat.

Cusco naar Puno (390 km)

Na een wat trage start dan toch eindelijk vertrokken uit Cusco. Ik neem de via-express en dat is niet de beste keuze. Bagger gaten en vrachtwagens. Gelukkig kom ik een tijdje op een goede weg. Na een uurtje haal ik de fietsers in die twee uur eerder uit het hostel zijn vertrokken. We stoppen en nemen nog even afscheid onder het genot van een broodje dat ik ze heb meegenomen. Dan is het verder naar Puno. Op de hoogvlakte wordt het weer snel slechter. Regen, wind, hagel en onweer. Ik zie de trein die ik 15 jaar eerder heb genomen langs komen. En beland rond 5 uur in Juliaca. Hier komt de trein ook doorheen en moet langzaam omdat er langs/op de rails een markt is. Toch gaat de trein een stuk sneller als ik. Het verkeer is verschrikkelijk. Ik stop dus maar even en koop een snack bij een kraampje. Hierna door naar Puno waar ik tegen het donker en in zware regen aan kom. Een Ausie had een hotel door gegeven en daar dus maar de motor in de lobby naar binnen gereden. Puno is niet veel meer dan de toegang tot het Titikaka meer. En het werd dan ook geen late avond.

Cusco

Vandaag is mijn verjaardag. De bericht met felicitaties zijn de gehele nacht door gegaan. Van harte bedankt aan iedereen. Nog maar even wat extra foto's op de blog gezet. Bill een bekende van de boot is vandaag ook aan komen rijden. Er wordt voor mij een heerlijk diner klaar gemaakt. En gezamenlijk met andere gasten in het hostel hebben we een feestje met taart als dessert. 

Cusco

Een rustig dagje. Even aan de hoogte wennen. Ik zit hier ten slotte op ruim 3400 meter. En dat kan je best merken. Wat door de stad gelopen en de foto's wat bij gewerkt. Later met een groepje wezen eten bij Paddy's de hoogst gelegen Ierse pub ter wereld. 

Chalhuanca naar Cusco (315 km)

Eerst maar de wintervoering in mijn motor kleding gedaan, want het was wel erg koud gisteren. Maar dan zal je net zien, van af hier volg ik een riviertje naar beneden en is het al snel 28 graden. Maar het is schitterend rijden alleen de laatste 30 km voor Cusco zitten er wat rechte stukken in de weg. Verder is het één lange bocht van 300 km die alle kanten op gaat. Bij het hostel zie ik de motor van Arun al op de binnen plaats staan maar vraag me af hoe hij die trap af is gereden. Daar komt al snel een antwoord op als de eigenaar een grote houten plaat te voorschijn haalt en ik ook naar binnen rij. 

Nazca naar Chalhuanca (344 km)

Het is 6:30 als de wekker gaat. Opstaan en alvast inpakken. Om 7:15 zit ik voor mijn hotel te wachten op de pick-up.  Om exact 7:30 wordt ik opgehaald, dat begint dus goed. Aangekomen op het vliegveldje wordt ik gevraagd om op een weegschaal te gaan staan. Deze geeft 79 kilo aan. De vlucht is prima, maar sommige figuren zijn moeilijk zichtbaar. Gelukkig heb ik de foto's nog. Na de vlucht terug naar het hotel en inpakken en weg wezen. Ik vergeet te tanken, wat geen probleem hoeft te zijn want ik zit nog voor 2/3 vol. Echter geeft de GPS aan dat het volgende tankstation 600 km verderop is. Toch maar even gestopt bij een wegwerker om te vragen of er in de beurt benzine is. Hij zegt dat er na 5 km een dorp is. Deze 5 km worden er 10. En bij het dorp zeggen ze een 1/2 km verder wat nog eens 3 km was. Maar hier toch maar even 2 gallon bij een restaurant gekocht. Ik kan weer zo'n 500 km verder komen. De weg gaat omhoog en al snel zit ik op 4200 meter. Het is hier koud vergeleken met de woestijn van Nazca, maar wel heel erg mooi. Behalve mooi is h erg verlaten, maar hopen dat ik onderweg een hotel kan vinden. Cuzco is 640 km en dat is een beetje te ver in één dag op deze wegen. Als ik boven de 4000 meter kom wordt het koud. En op 4550 meter is het maar 8 graden. Dus snel even de wintervoering in de jas gedaan en de winterhandschoenen er bij gepakt. Als ik om bijna 5 uur in Chalhuanca aan kom snel op zoek naar een hotel. Gelukkig zijn er meerdere en ook één met een binnen plaats zodat ik de motor kwijt kan. Even wat gegeten en dan vroeg naar bed. Er is hier toch niets te beleven en het was een lange dag.    

Paracas naar Nazca (226 km)

Arun is vanmorgen al vroeg vertrokken naar Cuzco. Ik doe het wat rustiger aan en ga vandaag eerst naar Nazca. Onderweg bij Ica evenafgeslagen om naar een oase midden in de woestijn te gaan. Het is een leuke plek maar met veel hostels. Een prima plek om te sandboarden, maar dat laat ik maar even voor wat het is. Op straat bij de oase wordt ik door een Engels lerares gevraagd of ik wat wilde oefenen met haar studenten. Dus een kort praatje en een foto. En daarna weer verder. Mijn motor had ik achter gelaten bij een paar mannen die om 10 uur al aan de rum zaten. Wel eerst een praatje met ze gemaakt en een rum cola afgeslagen. Toen ik terug kwam zeiden ze dat iemand mijn helm had willen jatten, maar dat ze dat voorkomen hadden. Dus gelukkig met helm verder naar Nazca. Onderweg kom ik een uitkijktoren tegen met zicht op twee figuren van de Nazca lines. Dus even omhoog voor een foto. Ze zijn echter niet super zichtbaar. Morgen toch maar even met een vliegtuig kijken. In Nazca kom ik aan bij hotel Brabant dat door een Nederlander wordt gerunt. Maar ze hebben geen ruimte voor de motor, dus het feest gaat niet door. Het maakt me niet uit waar ik moet slapen, als mijn schatje maar veilig staat. Op zoek gegaan en een vlucht over de Nazca lines geboekt voor morgen ochtend. Ik word om 7:30 opgehaald en kan daarna dus nog een stukje rijden richting Cuzco. Nog even alle accu's van de camera's opgeladen, want die moeten het wel doen natuurlijk. 

Lima naar Paracas (255 km)

Lima uitrijden gaat gelukkig wat makkelijker als er in. We zitten al aan de zuid kant en zijn met een klein uurtje de stad uit.  Als we na een ritje van vier uur in Paracas aan komen blijkt dit een echt touristen ort te zijn. We zetten de motoren neer en nadat een lokale verkoopster had gezegd dat het hier veilig was zijn we een bakkie gaan doen op de boulevard. Als we daar weer weg gaan op zoek naar een hostel stop er een auto naast ons. Het is de New Sealandse die ik in Banos heb leren kennen. Zij heeft hier een restaurant, het restaurant waar we zojuist een heerlijke cappuccino hebben genuttigd. Zij wijst ons naar een hostel aan de overkant van de straat. Na wat overredingskracht en verplaatsen van wat stoelen en tafels, kunnen hier onze motoren naar binnen rijden. De kust levert een mooie zonsondergang op. De laatste aan de Pacific voor ons voor een lange tijd, vanaf hier is het landinwaarts. Nog wat foto's gemaakt van een tamme pelikaan. En een heerlijk diner op.

Lima

Vanmorgen vroeg op, ik was dan ook om half negen al naar bed gisteren. We besluiten nog maar een dagje te blijven in Lima. Even naar de locale Touratech dealer voor een paar handle bar risers. Dat maakt het stuur wat hoger zodat ik beter staand kan rijden. Dit is nog wel eens nodig op de ondergrond hier en verderop. Na de montage boodschappen gedaan voor ons eigen gemaakt diner. Maar uit eten was toch goedkoper geweest achteraf. Wel een heerlijke spaghetti gegeten. Na een douche de stad ingegaan voor een drankje. Samen met Arun en Katherine, een Peruaanse uit het noorden van Peru.

Lima

Vandaag op zoek gegaan naar nieuwe remschoenen. Gelukkig met hulp van Martin, een Duitser die nu 3 jaar en 8 maanden onderweg is, diverse motor shops gevonden. En de juiste remschoenen. Daarna de blog wat bij gewerkt en vroeg naar bed. Ik voel me even niet zo lekker en heb koppijn. Maar dat gaat wel weer over na een goede nachtrust. 

Huaraz naar Lima (417 km)

Een lange rit vandaag, meer dan 400 km. Het gaat vanuit de bergen terug naar de kust. Hier is het weer saai met woestijn aan beide zijden van de weg, maar het schiet wel lekker op. Op 80 km voor onze bestemming stoppen we nog even en Arun zegt nog een uurtje en dan zijn we er. Dit bleek een beetje mis. 30 km voor onze bestemming begon de stad en al snel zaten we in één grote file. En het verkeer in Lima is verschrikkelijk. In de rest van onze trip kwamen de auto's wel tot 2 cm van je af rijden, maar hier proberen ze je echt letterlijk van de weg af te rijden. Je moet dus zeker je mannetje staan hier. Op een gegeven moment geeft een buschauffeur bij een stoplicht aan dat hij voor mij langs gaat. Ik geef hem duidelijk aan dat dit niet gaat gebeuren en met veel tegen zin zit hij even later dus achter mij. Na vier uur in de file zijn we eindelijk op onze bestemming, echter is het adres geen hostel. Maar even verderop vinden we er toch één met goede parkeergelegenheid. Hier is ook een Duitser die al bijna vier jaar op de motor over de wereld rijd. Hij wacht tot zijn motor gerepareerd is. Ook hij reed hier in de file en was het zo zat dat hij even aan de kant gestopt is. Een taxi chauffeur vond zijn motor daar niet op de juiste plek staan en heeft hem dus maar even met zijn bumper verder op geduwd. De schade was flink. 

Huanchaco naar Huaraz (379 km)

We rijden vanaf de kust de bergen in vandaag. Na ongeveer 100 km houd het asfalt op maar de weg gaat door. Dus wij ook, alleen wat minder snel dan daarvoor. Gelukkig is het een redelijk goede gravel weg met hier en daar een tunneltje. Na ongeveer 80 km toch weer asfalt, wat best lekker is en komen we toch nog voor het donker in Huaraz aan. Na een prachtig stukje rijden door de bergen.

Pimentel naar Huanchaco (220 km)

Voor het bepakken van de bagage trek ik mijn gewone kleren en schoenen meestal aan omdat de motor kleding te warm is. Zo ook vandaag. Als ik mij ga om kleden en mijn schoenen uittrek zie ik iets in mijn schoen liggen. Het is al sinter Klaas geweest dus ben benieuwd wat het is, het lijkt op een blaadje. Als ik het eruit haal blijkt het een Schorpioen te zijn. Dood want ik had er al even opgelopen. Bij nader onderzoek van mijn hiel zag ik wel een plekje waar ik gestoken was, maar geen verdere problemen. Nog een lang afscheid van onze gastheren met de diverse foto's. En dan op weg verder langs de kust. Het landschap veranderd hier nauwelijks. Woestijn aan beide zijden van de weg. We moeten nog even pinnen en omdat niet in de grote stad Trujillo te hoeven doen besluiten we naar Huanchaco te rijden om daar te lunchen en te pinnen. Daar aangekomen blijkt het een typisch surf/strand plaatsje te zijn. En we zijn het er snel over eens, hier blijven we voor de nacht. Al snel een hostel gevonden en daar de achterrem schoenen maar weer eens vervangen. Even later zien we ook Bill weer, een Ausie die ook op de boot zat. Bij hun hostel wat gedronken en gegeten. Weer een prima dag.

Piura naar Pimentel (244 km)

Na een saaie rit komen we in Chiclayo aan. Hier gaan we op zoek naar een overnachtingsplek maar kunnen niets vinden waar we onze motoren goed kwijt kunnen. Dus besluiten we maar naar de kust te rijden, daar is altijd wel wat. In Pimentel vinden we net buiten het dorp een hippie kamp "Katuwira".  Ze hebben hier wat hutten gemaakt in de vorm van piramides en besluiten er één van te nemen. We zijn de eerste gasten deze maand zie ik als we ons in een boek moeten inschrijven. De eigenaar is een Peruaan met een Japanse moeder en spreekt ook nog goed Engels. We brengen de avond door in zijn onderkomen en drinken en kletsen wat. We krijgen ook nog wat patches uit Japan die allerlei pijntjes zouden verlichten. En dat nemen we graag aan, genoeg pijntjes na zo veel kilometer. 

Loja naar Piura (363 km)

Eerst nog een stukje rijden in Ecuador. We zijn gisteren van de jungle de bergen in gereden en rijden vandaag van de dik beboste beregen de droogte in. De verandering van het landschap is opzienbarend. Bij een militaire controlepost raken we aan de praat met de locale officier. Hij is luitenant en heet Marco. We krijgen een mango en eten die ter plaatse op. Marco spreekt prima Engels en dat komt goed uit aangezien mijn Spaans niet verder komt dan 'Quattro cerveza'. En dat valt niet mee als je als enige drinkt. Maar na een goed gesprek en de nodige foto's snel door naar Peru. Alweer een ander land en dus een grens overgang. Wat slechte ervaringen gelezen over deze grens. Maar het verliep allemaal vrij soepel. Aan de Ecuadoraanse kant stoppen en naar imigracion waar je een formuliertje krijgt dat je in moet vullen. Dan terug met het formuliertje en je wordt het land uit gestempeld in je paspoort. 8 meter verder naar douane waar je een formulier van de tijdelijke import inlevert, niet het formulier waar de politie naar vraagt als ze je stoppen. Maar dat werkt allemaal prima. En nu de brug over naar Peru. Hier staat een controlepost. De motoren bij de controlepost geparkeerd en door de douanebeambte naar imigracion verwezen. Hier de stempel gehaald voor Peru. Ik vraag om de langste tijd mogelijk en krijg 180 dagen. Nu naar de douane on het volgende hokje. Hier wordt de tijdelijke import papieren geregeld, zonder problemen. En het mooiste is alles is gratis en geen lange rijen. We worden nog wel even gevraagd om een verzekering af te sluiten. Dat kan bij het restaurant 100 meter terug. Hier worden we gevraagd om het restaurant heen te lopen en komen daar in de woon kamer van de eigenaar. Hij stopt een stekker in het stopcontact. En opeens staat daar een verlichte balie van SOAT, de officiële verzekeraar van zo wat heel zuid Amerika. De verzekering is wel wat duur $35 voor een maand. Na dit geregeld te hebben kunnen we na iets meer dan een uurtje op pad in Peru. Eerst in Tambo Grande op zoek naar een hotel, maar toch maar door gereden  naar Piura. Hier een hotel gevonden, maar we moeten de motoren vandaag in de parking zetten want de deur opening is echt niet breed genoeg voor onze schatjes. Eindelijk na veel zoeken een restaurant gevondendie naast 30 kip gerechten ook nog iets anders heeft. En daarna een prima plek voor vier biertjes gevonden. Weer een perfecte dag. 

Milon naar Loja (274 km)

Alweer uitgeslapen. Daarna ontbijt bonen, rijst en een kippenpoot. Daarna maar besloten om naar Loja te rijden vandaag. Een ritje van even 250 km. Onderweg bij een waterval wat video geschoten. In Loja al snel een hotel gevonden waar de motoren naar binnen kunnen. Het is wel een beetje krap maar het gaat. Snel even douchen en dan op zoek naar een restaurant. Alweer kip het begint een beetje een sleur te worden morgen eens op zoek naar wat anders. Daarna nog even naar een bar. We worden gevraagd om $1,50 te betalen voor de artiest die op trad. Maar artiest was toch wel een beetje een te groot woord voor deze Amerikaan die een beetje op zijn gitaar zat te tokkelen. Alleen het personeel van de bar vond het geweldig. 

Banos naar Limon (331 km)

Vanmorgen eerst een goed ontbijt en daarna op pad. Het is een mooie afdaling vanuit de bergen naar de Amazone Jungle. Dat is weer eens wat anders dan alleen maar berg weggetjes. In een klein plaatsje gestopt voor lunch. En toen verder naar het zuiden. Om 4 uur slaan we de weg in naar Cueca. Dit blijkt geen mooie asfalt weg te zijn maar een pad met allemaal losse keien. Even aan een medeweggebruiker gevraagd hoe het zat. We zaten inderdaad op de goede weg maar deze zou de komende 2 uur zo blijven. Om niet in het donker op dit gravelpad te rijden zijn we maar omgekeerd. Bij een restaurantje gestopt om de nieuwe strategie te bepalen. Een vrouw bij het restaurant bied ons aan om bij haar thuis te slapen, dat slaan we natuurlijk niet af een gratis slaapplaats met parkeer gelegenheid voor de motoren natuurlijk. Anders gaat de deal niet door. Jeanette heeft een leuk huis dat veel te groot is voor een gescheiden vrouw alleen. En de motoren kunnen achter het hek bij de buren. Aan huis is er ook nog een kapsalon / pedicure. Alwaar we de nagel behandeling van Carry, een plaatselijke schoonheid, bijwonen. Dus aan cultuur geen gebrek op deze reis. Een rondleiding door de stad gehad en daarna naar de plaatselijk pizzeria. Dat tevens ook als dancing dienst doet in de kelder. De rest van de avond rondje gereden door het dorp. 

Quito naar Banos (217 km)

Vandaag maar 200 km dus eerst even een ontbijtje. De muggen spray die ik in Alaska gekocht heb is gaan lekken in mijn tas en is het rubber op gaan lossen. Dus goed afgespoeld onder de douche en daarna de weke stukken met ducttape afgeplakt. Alles weer ingepakt en onderweg. Eerst even bij de BMW dealer langs voor wat verbeteringen aan mijn motor, maar helaas hadden ze de onderdelen niet. Dus dan maar naar het zuiden. Onderweg raak ik Arun kwijt in het verkeer, maar we weten beide dat we naar Banos gaan dus dat komt wel weer goed. Banos is het nummer 1 vakantie dorp van Ecuador. Er zijn thermale baden en je kunt ver van allerlei activiteiten uitoefenen. Er zijn veel hotels dus de prijzen zijn laag. Ik vind een privé kamer met douche en warm water voor $ 8 per nacht. Contact gehad met Arun, hij zit in een ander hotel maar we zien elkaar weer voor het eten. Eerst even een biertje en dan verder. Na het eten nog even terug naar de bar.  Daar een Venesulaan, een Nieuw Zeelandse en en Nederlands ontmoet en het was nog lang onrustig.

Ibarra naar Quito (213 km)

Vandaag staat in het teken van de evenaar. Onderweg zijn we opzoek naar een groot monument langs de weg, maar er is in het geheel niets dat aan geeft dat we de evenaar oversteken. Dan zal het wel op de andere weg zijn dus wij terug, zonder Chris, hij rijdt verder naar het zuiden. Ook hier valt het niet mee om iets te vinden, maar daar is het dan eindelijk toch. En we maken er een sessie van met foto's en video. Na deze mijlpaal op onze reis zaken we verder af naar Quito. Hier vinden we een hostel met parking. En hebben een prima diner in een restaurant op de vijfde verdieping van waar uit je een prachtig overzicht over de oude binnen stad hebt. 

San Juan naar Ibarra (149 km)

Op naar Ecuador. Colombia is prachtig maar de reis gaat verder en vandaag staat de grens naar Ecuador op het menu. De rit naar de grens is kort dus we komen ongeveer 8:30 aan bij de Colombiaanse douane. Hier moet je de import papieren inleveren en dat is het dan, geen stempel in je paspoort, niets. Door naar imigraciones om het land uit gestempeld te worden. Voor mij is dat zo gebeurt, maar Arun moet nog een uurtje binnen wachten. Het blijkt dat Interpol een arrestatie bevel heeft uitgebracht op een naam genoot van hem. Na wat verder onderzoek blijkt alles in orde en mogen we verder. Tijdens het wachten is ook Pavel aan komen rijden. Pavel is een Tsjech die op een 350cc een rondje om de wereld rijd. We kennen hem nog van de boot tussen Panama en Colombia. Dus nu met zijn drieën naar Ecuador. Daar eerst een stempel halen bij imigraciones dan naar de douane voor de motor. Hier moeten copies van alle documenten ingeleverd worden, dus ook de pagina met de net verkregen stempel. Dus naar de copyshop. Dan moeten we ook eerst een verzekering afsluiten voor de motor. Hierna is het nog niet goed want deze verzekering moet ook gecopyeerd worden. Dus je snap het al een uurtje of drie ben je zo zoet. Maar het weer is goed en op dese hoogte is het niet meer zo warm als in centraal America waar je je kapot zwete. Onder tussen is er ook een Australiër op een motor aan komen rijden en we rijden nu met vier man verder. Na een goede lunch weer verder en al snel zijn we Pavel kwijt. Berg op gaat de 350cc niet echt rap en hij had ook gezegd dat we door moesten rijden. In Ibarra een hostel gevonden en met Chris, de Australiër, een biertje gedaan. 

Popayan naar San Juan (319 km)

Vanmorgen vroeg vertrokken want het wordt een lange dag naar Pasto. Maar eindelijk in Past aangekomen valt het niet mee om hier een slaapplaats met veilige parkeergelegenheid te vinden. We besluiten dus maar door te rijden richting de grens. Onderweg komen we een leuk dorpje tegen waar van alles aan de hand is op het plein. Hier even gestopt om te kijken en al gauw waren wij weer de grootste bezienswaardigheid van het dorp. De sfeer beviel wel dus maar gevraagd of er hier ook een hotel was. Dus daar zitten we nu. Allebij een privé kamer en veilige motorstalling voor het totale bedrag van €6,50 p.p. Nog even gegeten op het feest terrein en daarna nog een paar biertjes. Dat volstaat weer voor vandaag. 

Cali naar Popayan (147 km)

Vanmorgen kregen we bericht van een vriend van Arun. Hij woont in Londen maar is terug bij zijn familie in Colombia omdat zijn moeder dinsdag is overleden. We gaan even langs om gedag te zeggen, maar door een zware regenbui worden we wat langer opgehouden. Wat leid tot een ontmoeting met de gehele familie en natuurlijk konden we niet de aangebonden lunch niet afslaan. Net als het glaasje sterke drank dat we van vaders aangeboden kregen om 11 uur in de ochtend. Weigeren zou een zware belediging zijn en dat kan je een man in de rouw niet aandoen. Na de lunch was het dan toch tijd om afscheid te nemen, maar wat een mooie ervaring om deze mensen te ontmoeten ook al was het onder moeilijke omstandigheden. Door deze ontmoeting was ons doel voor die dag niet meer haalbaar dus zijn we maar in Popayan gestopt. Een leuk oud centrum waar alle gevels verplicht wit geschilderd zijn. Aangekomen in ons Hostel ga ik eerst maar eens een dutje doen. Al dat vakantie vieren is best vermoeiend. En voor iedereen die nog een goed dieet zoekt zeg ik, ga lekker een stukje motorrijden, ik ben al aardig wat kilootjes kwijt geraakt. Maar daar hoor ik elke motorrijder over, dus het zal wel zo horen. 

Medellin naar Salento (301 km)

Arun gaat naar Bogota (475 km) voor een setje nieuwe banden. Ik besluit een kort dagje te doen en 250 km naar Salento te rijden. En hem weer te ontmoeten in Cali. Wat laat op pad en al snel kwam het eerste probleem. Een blokkade met politie. Ik probeer maar weer No ablo espanol. Maar ze willen mij vertellen dat de weg verder op is afgesloten. En goede doorgaande wegen zijn hier niet druk bezaaid. Ik ga de kant op waar ze me naar toe wijzen. Na een tijdje westelijk gereden te hebben ga ik op zoek naar een weg naar het zuiden. De eerste is van zeer slechte kwaliteit en na een tijdje weet de GPS het ook niet meer. Dus terug naar de hoofdweg en verder op wat zoeken. Even later geeft de GPS een afslag aan die mij naar een rivier leidt. Het water staat echter zo hoog dat er zelfs geen vrachtwagen doorheen kan. Nog een stuk verder op de hoofdweg kom ik eindelijk een brug tegen en kan naar het zuiden afbuigen. Wat een kort dagje moet worden werd toch nog een dikke 7 uur rijden. Gelukkig een goed hostel gevonden. En ik denk dat ik maar eens vroeg naar bed ga. 

Copan

De bedoeling was om vandaag de Hotsprings te bezoeken. Maar door de late nacht van gisteren is daar niets van terecht gekomen. Druk, druk, druk. Dus de blog maar een beetje bijgewerkt en naar de kapper geweest. Bij een Duits restaurant dat zijn eigen bier brouwt een heerlijke schnitzel gegeten en wat van het eigen brouwsel geproefd. Even later kwamen Jessie en Jesica, een Amerikaans stel, dat hier woont aan tafel zitten. En op geheel Amerikaanse wijze was ik 'no time' op de hoogte van hun levens verhaal. Zij wilde graag kinderen, maar hij dood zaad. Hij had een export bedrijf en zij werkte vroeger in de sex industrie.

Na het eten met hun naar een kroeg geweest waar ik ook weer bekende van gisteren avond tegen kwam. En het werd natuurlijk weer een heel late avond. 

Chiquimula naar Copan (62 km)

Vandaag een kort ritje maar wel weer een grens overgang. Dankzij wat voorbereidend werk, op internet verhalen van anderen lezen, verliep deze grens vrij soepel. Na ongeveer 2 uur was alles in orde en dat zonder enige helpers. Ik begin het te leren. In Copan aangekomen zag ik Djin's motor al voor een hotel staan. Hier ook een kamer genomen en gelijk door gelopen naar de ruines. Hier was het heerlijk rustig en ik had het rijk alleen, wat prachtige foto's opgeleverd heeft zonder enige andere toerist. 's-Avonds bij de chinees gaan eten en ook hier zijn de porties voor een week. Later op de avond tot diep in de nacht in de kroeg gezeten. Dus morgen misschien maar niet op de motor stappen en hier een dagje blijven.

Antigua naar Chiquimula. (234 km)

Vannacht klote geslapen, na 2 uur was ik al weer waker en kon niet meer in slaap komen. Dus helemaal gebroken toen ik opstond. We reden vanuit Antigua al snel de file in bij Guatamala City. Dat schoot niet echt op. Bij het uitrijden van de stad zag ik ook opeens dat Djin niet meer achter me zat normaal stop ik bij elke afslag tot hij er bij is maar dat was in deze drukte geen optie. Dus verder maar de afgesproken weg gevolgd. Dit was niet het beste plan achter af gezien. De weg die we uitgekozen hadden, CA-18, bleek niet meer als een karrenspoor. Het afleggen van de eerste 100 km duurde dan ook 5 uur. Inclusief de 10 minuten die het duurde om de motor weer overeind te krijgen. Bij het doorkruisen van een stroompje gaf ik iets te weinig gas bij het eruit komen, de motor sloeg af en aangezien het in een bocht was ging ik gelijk om. Weer vergeten om een foto te nemen, maar ik heb wel alles op video. De motor is net te zwaar om met alle bepakking erop op te tillen. Zoals ik al eerder schreef 330 kg schoon aan de haak. Maar als ik een tas en twee rollen eraf haal gaat het prima. Later op de dag werd de weg gelukkig af en toe wat beter en er zaten zelfs stukken asfalt tussen. Om 18:30 was dan eindelijk bij mijn hotel in Chiquimula. Een prima hotel in het centrum. Even een burito gegeten en een paar biertjes bij de buurtsuper gehaald en deze op het plein opgedronken. Zo doen ze dat hier en het is veel goedkoper dan een bar. Dat kwam goed uit want ik zat aan mijn laatste Quezales en had geen zin om nog voor een paar euro te gaan pinnen. Helemaal verrot van een zware dag maar vroeg gaan slapen.

San Martin Sacatepequez naar Antigua (196 km)

Gelukkig is de bewolking wat hoger vandaag en rijden we in redelijk weer verder. Via allerlei leuke weggetjes klimmen we verder omhoog tot boven de 3000 meter. Soms goede weg maar vaak zeer slecht, maar het blijft leuk. Ook was er weer een stuk weg en een brug weggeslagen door de regen. Wat weer een leuke rivier crossing opleverde. Gelukkig was er ondertussen een lokale motorrijder aangesloten die de beste plek aanwees om door de rivier te rijden. Voor de lunch in Panajachel gestopt. Een plaatsje waar ik lang geleden al eens met Ron ben geweest. Daarna door naar Antigua, ook al een bekende plaats voor mij. Dit is een stadje waar iedereen heen komt om Spaans te studeren. Het is voor het eerst sinds enkele dagen dat niet de enige buitenlanders in de verre omtrek zijn. Onze serveerster komt uit Namen, bij onze zuiderburen, en is natuurlijk Spaans aan het studeren. Eindelijk ook weer een fatsoenlijke kroeg hier, niet dat de andere kroegen niet fatsoenlijk waren, ze waren er gewoon niet. 

Tapachula naar San Martin Sacatepequez (118 km)

Vanmorgen eerst een ontbijt genomen en daarna op zoek naar Malarone, een medicijn tegen malaria. Maar dat is hier niet te vinden. Dan maar in Costa Rica kijken. Het viel nog niet mee om de grens te vinden maar uiteindelijk is het toch gelukt. Aan de Mexicaanse kant de fixers van ons af kunnen houden. Bij het uitstempelen uit Mexico begonnen ze dat ik weer 295 peso's moest betalen ook al had ik al bij binnenkomst mijn visum betaald en die ook aan hun gegeven. Na veel geouwehoer bleek dat ze nog een ander blaadje wilden zien waarop stond dat ik betaald had voor het visum dat ik aan hun gegeven had. Veel gezeik maar toch eindelijk het land uit. Nu kwam de volgende hindernis, Guatamala binnen. Het begint met het desinfecteren van de motor, €1, dan 20 meter veder een stempel halen in je paspoort, gratis. Dan 100 meter verder het echte werk. Paspoort, rijbewijs, kenteken en overal copies van zelf een copy van je Mexico tourist visum dat je net hebt ingeleverd. Dan gaan ze papier werk doen, ongeveer een half uur, dan €15 betalen bij het bank loket aan de overkant. Terug en het papierwerk afmaken. Veel gedoe maar om 13:45 rijden we dan toch de slagboom door. Onze fixer nog even €5 gegeven en snel weg. De wegen hier doen je ook al aan Beemster kaas denken, de lekkerste weg zit tussen de gaten. Even buiten de stad gestopt voor lunch en wat te drinken, want we hebben ons rot gezweten bij de grens, het is hier toch zo'n 38 graden. Tijdens de lunch begon het licht te mieseren. Maar tijdens het vervolg van onze rit veranderde dit al snel in een tropische stortbui. Gelukkig ging deze na een klein uurtje weer over en kwamen we op een prachtige weg met een perfect wegdek, regelrecht de bergen in. Op 1300 meter hoogte reden we dan ook de wolken in. Ik dacht dat e zo wel weer gingen dalen maar de komende 2 uur reden we alleen maar omhoog, met een snelheid van 20 á 30 km/ u want in de wolken was het zicht echt bar slecht. Waarschijnlijk zijn we langs de mooiste uitzichten van de reis gereden, maar meer als 5 meter konden we niet voor ons kijken. En dan heb je natuurlijk auto's die midden op de weg stoppen met hun gevaren lichten aan, en erger nog de auto's zonder enige verlichting. Op 2500 meter hoogte maar gestopt en een hotel ingestapt. Morgen weer een dag. 

Tapanatepec naar Tapachula (343 km)

Vandaag is er alleen een snelweg mogelijk. Tot nu toe heb ik deze zo veel mogelijk gemeden, maar vandaag klinkt het wel aardig. Dan zijn we een beetje bij tijds in Tapachula. Ook door de overgang van zomer naar wintertijd zijn we al vroeg op weg. Snelweg betekent hier echter alleen gescheiden weghelften. Er zijn nog steeds genoeg gaten. Maar de topes, zoals de snelheiddrempels hier heten, ontbreken ook en dat is een prettige gewaarwording. Na echt duizenden van deze dingen, soms geheel onzichtbaar zodat je er met een kleine 100 km/u overheen knalt, is dit echt lekker vlot rijden. Onderweg stop ik even voor een pauze en zie dat ik naast een weegbrug sta. Even gevraagd of ik er op mocht en dat was natuurlijk geen probleem. Als je met zo een motor op pad bent in deze landen is alles mogelijk. Dus de brug op gereden en de meter gaf 330 kg aan, zonder mij erop. Niet slecht, vol beladen en zo juist getankt. Maar voor het echte zware werk misschien toch nog wat aan de zware kant. Vooral als je straks in het zand 10 keer per dag onderuit gaat en de boel weer overeind moet krijgen. Even buiten Huixta, nog minimaal 60 km van de grens springen er twee fixers op de weg en stoppen ons. Ze vertellen dat we een kilometer terug moeten rijden om onze tijdelijke import, à $400, terug te vorderen. Ze willen gelijk achterop om de weg te wijzen. Dat kan ik voorkomen en rij snel bij ze weg. Bij de douane loopt alles soepel en ik krijg snel mijn geld terug. Nog wel even door de controle en daar worden we natuurlijk staande gehouden. De vrouw van de douane, best een lekker ding, sprak goed Engels en vertelde ons rond uit over haar reis naar Europa van afgelopen jaar en hoe zeer ze het naar haar zin had gehad in Amsterdam. Dus dat liep ook weer gesmeerd. Waar een Nederlands paspoort en natuurlijk een heleboel charme al niet goed voor is. Helaas moest ze tot laat werken en dan nog een uur naar huis rijden, anders konden we nog even gaan stappen vanavond. Even later kwamen we weer op de plek waar de fixers stonden. Natuurlijk probeerde ze weer ons aan te houden om geld te vragen, maar de tactiek van eerst afremmen, dan recht op ze afrijden zodat ze weg moeten springen, een slinger de andere kant op en dan het gas erop, gaf ze het na kijken. In Tapachula een simpel hotel gevonden dat er niet moeilijk over doet dat ze geen warm water hebben, de douche heeft gewoon één kraan. Twee dagen terug hadden we een prima douche met mengkraan, echter de leiding naar zowel de warme als de koude kraan waren één en de zelfde. Helaas begint het in de avond stevig te regenen en is hier op Zondag niets te beleven. Nog wel even een handwasje gedaan.  Maar het wordt niet echt schoner en zeker niet droog in dit natte weer. Aan de overkant van de straat zit een simpel restaurant, maar het eten is prima. Later op de avond mijn Spaans nog wat opgehaald bij een drankje met onze buren, twee zussen uit Guatamala.   

Puerto Angel naar Tapanatepec (343 km)

Eerst ontbeten in het hotel. Dat hadden we er bij geregeld, want als je bijna €17 betaald voor een tweepersoonskamer mag je dat toch wel verwachten. Daarna nog even ketting onderhoud en op pad. Op de weg zag ik een groen lintje voorbij waaien. Toen ik er echter bijna overheen reed keerde het op eens om. De eerste slang, wel al veel hagedissen bijna of geheel overreden, maar dit was nieuw. In Tapanatepec een prima hotel gevonden. Ook hier mochten we de motoren weer naar binnen rijden. Dat begint een beetje een gewoonte te worden. Na een wel verdiende douche met eindelijk warm water een restaurant gevonden. We hadden geluk, ze hadden kip, en dat was het. Wel een prima maaltijd met spaghetti als voorafje. Daarna op zoek naar een kroeg het is ten slotte zaterdag. Maar die blijkt hier in het dorp niet te zijn. 

Pinotepa Nacional naar Puerto Angel (215 km)

Vanmorgen eerst de stad ingegaan voor ontbijt. Daarna rustig de spullen ingepakt en om 11 uur gaan rijden. Vanmorgen eerst een test gedaan met een opblaasbaar kussen op het zadel. De kilometers gaan toch tellen en het achterwerk steeds meer protesteren. Het is even zoeken naar de juiste positie en de juiste hoeveelheid lucht. Te veel en je glijd steeds heen en weer, te weinig en het helpt niet. Ik weet dat je met je kont naar je motor moet luisteren, maar op deze wegen is het net een vrouw die niet op wil houden met kletsen. Sorry voor dit stereo type maar niemand hoeft zich aangesproken te voelen natuurlijk. Op eens zie ik Djin aan de kant van de weg staan en we rijden gezamenlijk weer verder. Even voor Puerto Angel gaan we de hoofdweg af en komen op een prachtig bochtig weggetje. We rijden langs Zipolate of zo iets, een echte tourist trap, en vinden een hotel in Puerto Angel. De neef van de eigenares spreekt Engels en dat laat hij weten ook.  Hij is eigenlijk kunstenaar maar helpt de helft van het jaar in het familiehotel. Lekkere verse vis gegeten, die is hier vanmiddag aan wal gebracht door één van de vele vissers hier. Verder is het hoer als op veel plaatsen laag seizoen. En er is niets triester als een vakantieplaats in laag seizoen. Veel tenten en geen gasten. Maar we maken er het beste van. 

Acapulco naar Pinotepa Nacional (265 km)

Vanmorgen uitgeslapen, Djin zijn koplamp doet het niet en laat hier vandaag naar kijken. Toen hij om 12 uur nog niet terug was ben ik maar alvast gaan rijden. Dan kan ik het stuk naar Salina Cruz in 3 kortere dagen doen ipv 2 lange. Acapulco uit komen viel nog niet mee. Door de vele wegwerkzaamheden na de overstromingen staat het verkeer overal vast. En de weg is soms meer gat als wegdek. Ook het ontbreken van putdeksels maakt het een flinke uitdaging. De eerste 10 km kost dan ook bijna een uur. In totaal ruim 5 uur gereden om 250 km af te leggen. In Pinotepa Nacional gestopt voor vandaag. De tent nog even te drogen gehangen, die was nog een beetje nat van enkele dagen terug. 

Playa Azul naar Acapulco (355 km)

Het begon vandaag met een prima weg. Echter in de middag begon het licht te regenen. Om 30 km af te snijden toch maar even een tol weg gepakt. Hier begon echter de ellende. Door een stortvloed van regen enkele weken geleden zijn gebouwen, bruggen en wegen weggevaagd. De wegen zijn voorlopig met zand weer berijdbaar gemaakt, maar door de regen is het één groot modderbad. Gelukkig komen we er beide goed doorheen. Djin legt nog wel even zijn motor neer bij een benzinestation en ik doe het ook nog een keer bij het hotel in Acapulco. Dat is nummer 4 voor mij, ik kan de tel nog bijhouden. Als we net in het hotel zijn gaat mijn telefoon, het is Edwin, ze zitten nog 35 km van Acapulco en komen ook naar ons hotel. Na een dure maaltijd nog een paar Mega (1,2 liter) Corona's weg gewerkt. En daarna een tochtje door de stad gemaakt in een taxi. Dat zijn hier nog allemaal Kevers. 

Manzanillo naar Playa Azul (332 km)

Vandaag afscheid genomen van Edwin en Mirjam. Zij gaan het wat rustiger aan doen en nemen de boot 3 weken later. Dus samen met Djin door naar het zuiden. Het was vandaag bochtjes oefen dag. Gelukkig was het rustig op deze weg en konden we nog aardig doorrijden. In Playa Azul gestopt want dat klonk wel aardig. Het is een leuke badplaats maar erg rustig op dit moment. We zijn dan ook de enige gasten in ons hotel met toch minimaal 40 kamers. Dus de pompen van het zwembad zijn weer aangezet en we hebben de boel voor ons zelf. Aan het strand nog wat garnalen en een paar Corona's weggekopt. En morgen weer verder. 

Puerto Vallarta naar Manzanillo (272 km)

Komt nog

San Blas naar Puerto Vallarta (160 km)

De tent maar ingepakt. Nog niet helemaal droog maar in dit tropisch klimaat droogt niets. Daarna gaan rijden naar Puerto Vallarta. De laatste 50 km was echt bocht, na bocht, na bocht. Prachtig rijden maar zeer vermoeiend. In Puerto Vallarta de luxe resorts maar voorbij gereden en in het oude stadsdeel een de kust een hotel gevonden. Snel de spullen van de motor gehaald en naar het stand. 

Mazatlan naar San Blas (278 km)

Lekker gereden en aangekomen in San Blas een echt toeristen stadje aan de kust. Na wat zoeken en een plas die toch dieper was dan hij leek, gewoon goed gegaan hoor, een  camping gevonden. We waren natuurlijk de enige gasten en dat is logisch want je dreef je tent uit, de gehele nacht door. De hitte was niet te harden. Na een maaltijd aan het strand nog even een laatste biertje gedaan met Phil. Hij vindt het allemaal te snel gaan en blijft morgen in San Blas om uit te rusten.

Mazatlan (10 km)

Eerst naar het ontbijt buffet maar dat was niet veel beter dan gisteren avond. Als de boot aankomt is het eerst wachten tot we naar het auto dek mogen en daar aangekomen begint het zweten gelijk weer. Maar enige tijd later rijden we dan toch de boot af. Daarna op zoek naar het hostel waar Djin al 5 dagen op ons wacht. Helaas weet de GPS niet dat er hier één richting verkeer is en wij dus ook niet, gewoon door gaan. Ook zijn de straten hier halver wege afgesloten, maar met de motor is dat geen probleem, om rijden, echt niet. Het hostel ziet er prima uit en snel een duik in het zwembad genomen. Deze was zeer verkoelend.Nu nog even een wasje doen en daarna de stad in. Het is hier echt toeristisch, maar prima gegeten en er was zelf een  bank waar je kon pinnen, wat een marsel. Nog even een biertje gehaald voor de avond en de route verder bekeken.

La Paz naar Mazatlan (448 km)

Bij de receptie heeft Phil de boot geregeld, die vandaag om 17 uur vertrekt naar het vaste land. Onderweg naar de boot komt Phil er achter dat hij de borg is vergeten terug te vragen en gaat terug naar het hotel. Al snel komt hij weer terug met Sheldon en Eva in zijn kielzog, zij komen de borg brengen en ook gelijk de papieren regelen voor het vaste land van Mexico. Bij de terminal aangekomen moet er eerst een tijdelijke import vergunning worden betaald. Dit kost $449 waarvan je weer $400 terug krijgt als je Mexico weer verlaat. Er is bij de terminal ook een Australier die we al eerder tegen kwamen. Hij wilde ook met de boot mee maar had bij de grens geen tourist visum gekocht. Er werd hem dus even verteld dat hij 1500 km terug naar de grens mag rijden om er als nog één te kopen. Wij hadden er gelukkig wel één dus geen problemen voor ons. Als we de boot oprijden worden we onderin aan de voorkant geplaatst, en dan begint het gedonder. Het is hier bloedheet en dan moet je je motor vast gaan zetten voor de overtocht en de nodige spullen naar boven sjouwen. Ik was even bang dat we zouden zinken door al het zweet dat ik er uit me stroomde. Op de boot was het buffet inclusief, maar ik denk dat Joran beter voedsel voorgeschoteld krijgt. Er was ook nog een Argentijnse motor rijder aan boord. Deze had geen cabine kunnen boeken, dus bood ik aan dat hij bij Phil en mij erbij kon. We hadden tenslotte 3 bedden en het kan geen kwaad om wat mensen te kennen verder op de weg. Dit was achteraf niet geheel naar Phil zijn zin aangezien de man licht snurkte en Phil daar gigantisch van uit zijn dak gaat. 

Loreta naar La Paz (356 km)

We beginnen vandaag met taart bij het ontbijt. Vijftig jaar moet tenslotte gevierd worden. Daarna een rustig ritje naar La Paz. Daar aangekomen is er wat discussie met het hotel personeel over de afgesproken prijs maar we komen er uit. Prima gegeten en daarna nog een paar biertjes gedaan met Sheldon en Eva.

Santa Rosalia naar Loreto (197 km)

Vandaag een prachtige weg gereden, met prima droog weer. Gelukkig had de regen van gisteren aardig wat schade gedaan. Dus hele stukken weg waren weg gevaagd. Dat was lekker spelen over grind dat af en toe 20 cm onder water stond. Helaas is Edwin afgelopen nacht ziek geweest en nu nog zo slap als een vaatdoek dus maar vroeg gestopt bij een prima hotel. Onderweg ook nog een Amerikaan opgepikt in de groep. We groeien gestaag. Begonnen met 3 en nu al met 7 personen. Sheldon zou eerst vandaag naar een duur ressort gaan, hij wordt morgen 50. Maar prefereerde het toch om bij ons te blijven. Phil en Mirjam zijn nu een taart voor hem aan het regelen. Daarna de stad wat door gelopen en wat gegeten en gedronken. Nog even een pooster gemaakt van Sheldon die morgen 50 wordt. En deze op zijn deur en motor gehangen. 

Querrero Negro naar Santa Rosalia (223 km)

Om 10 uur afgesproken met Sheldon en Eva. Eerst nog even naar de enige bank in de stad om wat peso's te halen. De pin automaat pakt onze kaarten niet, travellercheque's wilden ze niet aannemen en dollars wisselen kon ook niet want het systeem lag er uit. Wat een bank. Van Sheldon 500 peso's geleend voor benzine en toen dan toch op weg. Het begin was saai maar werd al snel beter. Helaas begon het ook nog wat te regenen. Er komt een cycloon over Baja California heen. In Santa Rosalia een aardig hotel gevonden en de stad in voor bier en taco's. Ik lag net in bed toen er op de deur werd geklopt met de mededeling dat de straat in opdracht van de politie leeg geruimd moest worden. De straat was ook de afwatering voor heel het hogere gelegen deel van de stad en er kwam een flinke bui aan. Dus de motoren maar aan de overkant in het park geparkeerd. Dit lag een meter hoger dan de straat. Nog even de bui afgewacht en er kwam aardig wat water langs stromen. Nog een auto aangeduwd die stil was komen te staan, hij reed veel te hard door het diepe water. Daarna met Sheldon en Eva een prima gesprek gehad en toen het water weer begon te dalen maar eens gaan slapen. 

Catavina naar Querrero Negro (237 km)

 Vandaag een mooi kort ritje. 

In Querrero Negro aangekomen op zoek naar een hotel. Phil gaat op pad en komt een Ausie tegen die hier ook on een hotel zit. Edwin en Mirjam vinden echter een goedkopere. De Ausie komt even later langs, hij heet Sheldon en is 3 jaar geleden begonnen met zijn motor tochtje. 7 Maanden terug heeft hij Eva een Poolse in Praag leren kennen en sinds die tijd zijn ze samen op pad. We eten 's-avonds met onze nieuwe vrienden een paar taco's en besluiten morgen met zijn alle verder te reizen. 

Ensenada naar Catavina (372 km)

Vandaag is de omgeving geheel anders. Gisteren hadden we snelweg met tolpoortjes. En nu een weg door een prachtige woestijn. Met overal cactussen en hier en daar een stapeltje rotsen. We eindigen onze rit bij een super de luxe hotel met zwembad en tennisbaan. 

San Diego naar Ensenada (140 km)

Eindelijk Mexico here we come. Het is maar een klein stukje naar de grens. Hier aangekomen merk je amper dar je Amerika uit rijd. Je wordt door wat camera's bekeken en dat is het. Mexico in gaat ook vrij soepel. Door een poort met camera's en sommige mogen door rijden en andere niet. Wij worden dus even aan de kant genomen, maar na het tonen van de papieren en een gezellige babbel met de dames van de douane is alles oké. Wel nog even een touristenvisum gekocht en even verder op een verzekering voor de motoren afgesloten. En toen door naar Ensenada. Zo rij je echt van de ene wereld in de andere. Na de grens is het gelijk chaos en een rotzooi. Maar het verhoogt wel het vakantie gevoel. 

Ensenada is een echte toeristen stad met veel hotels en bij behorende gelegenheden (cafe's, restaurants, enz.). Maar wel prettig om aan de nieuwe omgeving te wennen. Lekkere Taco's gegeten en een biertje gedronken. Na het eten nog wat onderhoud aan de motor gedaan. En daarna nog een biertje op het balkon genuttigd met uitzicht op de haven waar een groot cruise schip lag. 

San Diego (66 km)

Vandaag staat in het teken van onderhoud. Eerst naar de dealer om de boel eens goed na te kijken. Dit is voorlopig de laatste BMW dealer op de rit. Ook nog maar een setje tandwielen en remschoenen gekocht, want die zullen ook niet heel de reis mee gaan denk ik. Ook maar weer eens een wasje gedraaid, dan is alles weer schoon voordat ik Mexico in rij. In de avond nog even de stad in voor wat eten en een biertje bij Hooters. 

Venice Beach naar San Diego (243 km)

Eerst maar eens een kijkje gaan nemen bij het strand. Daarna door gereden langs de kust. Het enige nadeel van deze binnenweg is dat je op elke kruising een stopbord hebt. En de gene die als eerste stil staat heeft daarna voorrang. Dus aardig kunnen oefenen op de 'stop and go'. En als ze zeggen 'it never rains in California', dan liegen ze. Vandaag een aardige bui gehad en natuurlijk had ik geen regen kleding aan vandaag, dus al snel tot aan het vel nat. Maar die is waterdicht en het was niet koud. In San Diego aangekomen eerst naar een BMW dealer gereden om een afspraak te maken voor een beurt. Toen richting het hostel gereden waar Edwin en Mirjam zitten. Na nog geen 500 meter kwam er een motor naast me staan met daarop Edwin en Mirjam. Ze waren op weg naar een motor shop, dus ben maar even mee gegaan. Daarna in de avondspits naar Downtown gereden en ingecheckt in het zelfde hostel. Een biertje gedaan en daar kwam Phil ook even later bij. De groep is weer bijna kompleet alleen Djin ontbreekt nog maar die zien we later in Mexico. 

San Simeon naar Venice Beach (387 km)

Vandaag geprobeerd om in 1 keer naar San Diego te rijden maar dat bleek toch een San te ver. Mijn voorband is als aardig versleten en begint te trillen. Dat is denk ik de reden waardoor 1 van de 2 voorremmen is los getrilt. Dus toen ik een rustplaats opreed en probeerde te remmen deed de voorrem het pas na een paar keer knijpen. Rustig gestopt en maar eens gekeken wat er mis was. Gelukkig niet al te veel. Dus met behulp van een Amerikaan de motor op de middenstandaard gezet en alle bagage achterop gelegd. Hierdoor komt het voorwiel los van de grond en kon ik aan het werk. De remklauw met wat tyraps aan het spatbord vast gemaakt, hierdoor  zat deze uit de weg en kon ik de andere voorrem gewoon gebruiken. Dus nu op weg naar de dichts bijzijnde dealer. Deze zit 120 km verderop. Een Canadese motorrijder die ondertussen was komen helpen, bood nog aan om achter me aan te rijden. En dat heeft hij ook gedaan. Na 20 km moest ik echter tanken, gelijk gecontroleerd of alles nog goed zat. Dit bleek zo te zijn en ik heb de Canadees bedankt voor zijn hulp en ben rustig door gereden. De dealer had niet de originele bouten maar heeft er andere ingezet die het ook prima doen. Gelijk even de voorband vervangen en daarna weer doorgereden. In Santa Monica waren de motels een beetje duur dus een paar km verderop in Venice Beach gestopt en een motel genomen. De blikjes Heineken die ik nog over had van gisteren in de koelkast gezet en een pizza gehaald bij Domino's. 

San Francisco naar San Simeon (351 km)

De 1 is de kustweg en is super om te rijden. Echter de automobilisten hier zijn wat anders als in het noorden. Daar maken ze gelijk ruimte als een motor achter hun zit. Hier zijn er niet veel plekken waar je in mag halen. Op deze route mag je 70 km/u rijden maar de meeste auto's rijden maar 25. Tot dat er een plek komt waar je on mag halen, dan gaan ze op eens 125 rijden zodat je er niet voorbij kan. Zodra er echter weer een doorgetrokken streep komt gaan ze in de remmen om weer met 25 verder te rijden. Een beetje frustrerend. Maar daar kom ik ook wel weer over heen. San Simeon is een kust plaatsje met vooral motels. Gelukkig is het laag seizoen dus de prijzen vallen mee zeker na wat afdingen. Een lekker visje gegeten en daarna nog even de Hottub in. En lekker slapen. 

San Francisco

Lekker uitgeslapen en daarna maar even de stad ingegaan. Bij Fishermans Warf een broodje braadworst als ontbijt weggewerkt. En verder een leuk rondje gelopen. En daarna wat de route naar San Diego bekeken. En de blog wat bij gewerkt. 

Groveland naar San Francisco (406 km)

Vanmorgen de wekker uitgeslagen, het was een zware avond in de Saloon gisteren. Om 10 uur werd ik wakker van sirenes, er was blijkbaar weer een brandje. Daarna opgestaan en rustig ingepakt. Nog even een ontbijtje genomen en om 13 uur pas op weg. Op de kaart stond een plaatsje met Hotsprings in de naam dus dat leek me wel wat. Het was echter niet veel dus maar door gereden naar San Francisco. Via de leuke route was dat nog een aardig eind. Dus kwam ik pas in de avond over de Golden Gate brug rijden. Hier een motel voor 2 nachten genomen. 

Independence naar Groveland (325 km)

Vanuit Independence omhoog naar de ingang van Yosemite gereden. Onderweg toch maar weer de warmere kleding aangedaan. Ik ga flink omhoog en daar is het toch wat kouder als in Death Valley. Ook hier was alleen de doorgaande weg open en was het verboden om te stoppen. Maar hier was er nog een andere reden, enkele weken geleden een kampvuur van een jager uit de hand gelopen en nu is het halve park afgefikt. Net buiten Yosemite in Groveland gestopt. Er zit hier zelfs een Rabobank in dit kleine dorpje. Mijn tent opgezet bij een hostel en naar de kroeg gegaan, het is ten slotte vrijdag. Na een paar bier even war gaan eten bij de pizzeria of wat daar voor door mag gaan. En daarna terug naar de Iron Door Saloon. Hier speelde een prima band. Aan het einde van de laatste sessie bedankte ze nog even het publiek. En toen ik om me heen keek bleek dat aleen ik en Tina, de vriendin van de bassist over waren. De rest van de tent was leeg. Dus maar terug naar mijn tentje en een lekker tukkie doen. 

Las Vegas naar Independence (420 km)

Vanochtend eerst de nieuwe achterrem schoenen gemonteerd. Dit bleek echt nodig van één was niet alleen de remvoering weg maar ook zelfs de metalen grondplaat. Daarna weggereden naar Death Valley. In een stadje voor Death Valley nog even een ontbijtje genomen en het koelvest in mijn jas gezet. En dat vest werkt super het was bijna koud ondanks dat de temperatuur opliep naar 35 graden. Na Death Valley nog even een stop gemaakt bij het hotel in Panamint Springs. Hier ben ik jaren geleden ook al eens geweest met Ron en Rick. Maar volgens de stelling, ga nooit ergens heen terug waar je het leuk was. Want de volgende keer is nooit zo goed als de herinnering, ben ik door gereden naar Lone Pine om daar naar onderdak te zoeken. Daar was zat maar allemaal redelijk duur. Dus maar doorgereden en in Independence uitgekomen. Hier vroegen ze ook $65 + tax. Maar mijn bod was $55. En dat was oké en als ik cash betaalde kwam er ook geen tax bij. Dit werkt bijna altijd gisteren kreeg ik ook gelijk 30% korting toen ik zei dat het  te duur was voor mij en naar een goedkopere plek vroeg. 

Hier nog naar een echt Frans restaurant geweest waar ze natuurlijk hamburgers serveerde. Toen ik na de maaltijd vroeg of ze misschien ook echte koffie hadden in plaats van die slappe Amerikaanse shit, was het antwoord Ja we hebben echte Italiaanse koffie. Dit bleek echter ook van die slappe zooi en dat voor $2,60. 

Bryce Canyon City naar Las Vegas (456 km)

Vanuit Bryce Canyon City vertrokken zonder de Canyon zelf te zien. Gelukkig is de weg die door Zion Park loopt nog wel open dus daar maar doorheen gereden. De gehele noord kant van Grand Canyon is ook afgesloten. Dus maar door naar Vegas. Het laatste stuk naar Vegas was de snelweg helaas niet te vermijden, wat ik normaal wel doe. Wat een drukte is dat zeg. Even voor vijfen kwam ik bij de BMW dealer aan en heb daar een setje nieuwe achterremblokken gekocht. Ik moet er alleen zelf nog even in zetten, maar dat is zo gedaan. Ik had geen zin om in deze drukte weer een veel te duur hotel te zoeken, dus ben maar door gereden en een hotel buiten de stad genomen. Prima kamer maar de inrichting was nog van voor de oorlog.  

Bicknell naar Bryce Canyon City (197 km)

Het is koud deze morgen, dat heb je in de woestijn. Dus maar wat pannenkoeken gebakken voor ontbijt.

Vandaag maar een kort stukje, zodat ik vroeg aankom in Bryce Canyon en daar wat onderhoud kan doen aan de motor.

Onderweg bij Canyonland nog even een stop gemaakt voor een foto. De ingang van het pad was afgesloten met een touw en een bordje dat het park dicht was vanwege de goverment shutdown. Nu wist ik nog niet wat dat betekende dus over het touw gestapt een een paar mooie foto's gemaakt. Ik was net terug toen er een Ranger auto stopte die wild gebarend duidelijk maakte dat het toch niet de bedoeling was dat je over het touw stapte. Dus maar weer door gereden.
 

Inderdaad om 14:00 al op de camping. En hier stond ook een bord met de mededeling dat verder rijden zinlooos was omdat Bryce Canyon dicht is. Dus op de camping de motor even een 10.000 km beurt gegeven. De achter remmen zijn op die moet ik dus laten vervangen in Vegas over twee dagen. Verder ziet alles er goed uit. Na het onderhoud nog even in de hot tub gelegen en daarna eten in een super grote vakantie fabriek. 

Duchesne naar Bicknell (395 km)

Vanuit Duchesne via de 191 naar het zuiden gereden en daarna een scenic byway genomen. Lekker rustig en prachtig om doorheen te rijden. Nog twee shortcuts geprobeerd maar de eerste was een leuk onverhard pad de bergen in, maar eindigde boven op een berg voor een afgesloten pad. Dus maar weer terug. Even verderop nog maals een pad ingereden. Deze begon slecht maar werd hoe hoger ik kwam nog slechter. De losse ondergrond veranderde in zware modder. Na 8 keer bijna onderuit te zijn gegaan toch maar omgedraaid om erger te voorkomen. En verder maar de gewone weg gevolgd. In Bricknell wat boodschappen gedaan en even buiten het dorp een campsite gevonden. Deze was lekker rustig er stond nog 1 camper en dat was het dan. 

Montpelier naar Duchesne (373 km)

Vanuit Montpelier naar het zuiden gereden. Onderweg aardig wat herten en zelfs een koe gezien die aan de kant van de weg hun laatste dutje deden. Even verder op de 16 en  150 gevolgd. Dit is echt schitterend rijden.

Om van de 150 naar de 35 te komen ben ik de GPS maar even gevolgd welke mij over een onverharde weg leide door het bos. Best geinig en goed te doen. 

In Duchesne aangekomen een motel genomen want het was al laat en geen camping te vinden.

In het restaurant nog 4 Harley rijders uit Canada gesproken. Zij rijden elk najaar hun motoren van Canada naar Arizona, om ze in het voor jaar weer terug te rijden. Hun nog wat aanwijzingen gevraagd voor de verder te volgen route maar deze toch maar in de wind geslagen en zelf wat bedacht.

Flagg Ranch Village naar Montpelier (287 km)

Vandaag door Teton National Park gereden. Het is een mooi park maar helaas niet echt veel dieren gezien. Ook het weer speelde weer niet echt mee. Echter hoe zuidelijker ik kwam hoe warmer het werd. Dus vandaag maar weer eens de tent op gezet op een echte KOA camping. Helaas was de camping al aan het afbouwen voor het seizoen dus mmeer als een potje noodles konden ze me niet aanbieden voor het eten. Wel een lekker kampvuurtje gebouwd.

West Yellow Stone naar Flagg Ranch Village (231 km)

Vandaag door Yellow Stone gereden. Helaas was de noordelijke loop afgesloten van wege het weer. Vannacht is er nog wat sneeuw gevallen maar dat is nu gestopt. De wegen zijn sneeuw vrij maar het is hier en daar nog wel onder 0, dus oppassen voor opgevroren wegen. Helaas geen grisly gezien maar nog wel wat bizons. Ook nog even naar Old Faitfull geweest. Een geiser die zeer regelmatig afgaat. Daarna het park verlaten en Teton park ingereden. Hier maar een cabin genomen want het kon wel eens gaan sneeuwen vannacht. 

Mountain Home naar West Yellow Stone (505 km)

De wekker ging om 7 uur zo als elke dag maar vandaag was dat toch wat vroeg. Zie de reden in het verhaal van gisteren. Even later, 10:30, werd ik dus wakker gebeld door door Martin van Gogh, die me even wilde feliciteren met mijn jubileum, dat ze nu aan het vieren zijn op de zaak. Snel opgestaan en ingepakt. Het is koud vandaag en bij Craters of the Moon begint het ook weer te regenen dus maar niet gestopt voor een foto. Even later wel gestopt omdat het zo hard sneeuwde dat ik niks meer kon zien. Even later door gereden naar West Yellow Stone. Koud en moe een motel genomen in het centrum. Wat gegeten en vroeg naar bed. 

John Day naar Mountain Home (399 km)

Gelukkig wat minder regen vandaag. Het was nog wel koud maar een klein beetje boven het vriespunt.  Onderweg nog even bij een veemarkt gestopt en een kijkje genomen. 

Een motel in het centrum van Mountain Home genomen. En wat onderhoud aan de motor gedaan. Even gegeten en daarna naar Charlie's. Een lokale bar. Hier was het super gezellig en veel leuke mensen ontmoet. 

Salem naar John Day (430 km)

Van ochtend nog even een ontbijt met Dana, Piet was al vroeg vertrokken naar zijn werk. En daarna al vroeg de tocht naar het oosten aangevangen. Oregon is echt schitterend, maar het valt niet mee om dat allemaal te zien door een vizier vol regen en je zit te rillen van de kou. Regen en 3 graden is niet echt mijn favoriete omstandigheid voor een ritje op de motor. Maar ik moet door richting Yellow Stone. Zelf in de woestijn hier in het oosten van Oregon regent het de hele dag.  Onderweg nog wat plastic zakken gekocht want mijn laarzen blijken toch niet waterdicht te zijn. En zelf naar een McDonalds gegaan om even op te drogen. Dus zijknat maar een motel genomen in John Day. Morgen ziet het er niet beter uit maar we zullen zien.

Seaside naar Salem (199 km)

Vandaag was het toch even droog dus kon ik droog inpakken en vertrekken. Al snel de begon het weer te regenen en even later dan maar gestopt voor een goed ontbijt. Het was niet ver naar Salem maar wel een leuke rit. Daar aangekomen eerst maar even een nieuwe achterband er onder laten leggen. De eerste heeft het opgegeven na 8000 km. De TKC80 heeft het prima gedaan op de weg als in de modder en de sneeuw. Nu echter een Heidenau K60 geprobeerd. Deze zou wat langer mee moeten gaan op de weg. Daarna door naar Piet en Dana. 's-Avonds met Piet en Dana gegeten in RAM een brouwerij annex sportsbar, annex restaurant enz. Zo kom je ze hier vaker tegen en zijn heel populair. Een prima burger gegeten met lekker biertje erbij. Thuis bij Piet nog even verder gebabbeld onder het genot van een biertje en daarna de foto's op de blog gezet. En nu lekker slapen, morgen wordt een lange dag naar de zon.

Seaside

Vanmorgen klaar gemaakt om te vertrekken, maar het weer was zo slecht dat ik maar binnen ben gebleven. Het regent hier echt horizontaal. Wat foto's gereorganiseerd en verder wat tv gekeken. 's-Avonds weer naar de Beach Club, waar Corry-Jo weer achter de tap stond. Zij heeft gelijk Earl maar gebeld want die was nog niet geweest vandaag.  En 30 minuten latter was hij er ook weer.

Forks naar Seaside (342 km)

Gelukkig was het even droog in de morgen. Vandaag dus verder naar het zuiden gereden over de 101 door het regenwoud. En je raad het al het ging weer regenen in de middag, maar niet echt hard dus lekker door gereden. Om 14:30 was ik in Astoria de plaats waar ik eigenlijk wilde stoppen, maar het was nog vroeg dus maar door gereden naar Seaside. Dit is een typisch Amerikaanse badplaats, inclusief entertainment hallen en slechte restaurants. Gelukkig was de zon weer door gekomen en hier maar even een motel genomen. Even later barste de hemel weer open. 's-Avonds in de Beach Club een biertje gedronken. En hier ontmoete ik Scotty, Earl en Corry-Jo. Wat een volk maar wel verschrikkelijk gelachen.

Concrete naar Forks (318 km)

Vandaag maar eens een echt ontbijt genomen. Eieren met bacon en toast. Daarna rustig ingepakt en gaan rijden. De weg is inderdaad schitterend. Met de ferry over gestoken om daar de 20 te vervolgen. Op de ferry nog even gesproken met een Amerikaanse Harley rijder. Ik dacht vrijdag avond in Beaver door te brengen, maar dat bleek een klein kut gehucht te zijn. Dus maar door gereden naar Forks. Echter voor dat ik daar aankom begint het hard te regenen. Hier een motel genomen want het weer was echt verschrikkelijk. Nog wat was te drogen gehangen en de sokken met de föhn gedroogd. Bij het motel komt even later ook de Harley rijder aan. Hij blijkt gepensioneerd te zijn en bezig met een 4 corner tour, dat is alle 4 de hoeken van de VS. Verder is Forks niet echt gezellig, maar je moet toch ergens slapen.

Tonasket naar Concrete (318 km)

Vandaag wat laat op gang gekomen. Voor het eerst weer internet dus veel te doen.

Net tegen de tijd dat ik mijn tent wilde afbreken gingen de prinklers aan, dus ik kon alleen de boel dicht doen en wachten.

Om 12:30 dan toch vertrokken en het is inderdaad een prachtige rit.

Maar door de late vertrek tijd niet echt ver gekomen. In Concrete een motel genomen om morgen wat eerder te kunnen vertrekken. Want de long way naar Piet is toch best lang, minimaal 3x de directere afstand maar tot nu toe de moeite waard. 

Salmo naar Tonasket (283 km)

Vannacht eerst maar eens met de bank gebeld. Mijn credit card was geblokkeerd in Alaska toen ik daar de reparatie aan de motor wilde betalen. Ik kreeg gelijk te horen dat ze een nieuwe kaart naar huis hadden gestuurd, of ik die maar even wilde activeren. Na wat uitleg het toch voor elkaar gekregen dat de kaart die ik bij me heb het weer gaat doen.
Op aanraden van Bob gisteren ben ik de 20 naar het westen gaan volgen.

En het is inderdaad schitterend rijden. Onderweg nog een stel op een Harly tegen gekomen en die raden mij aan de 20 helemaal tot aan de kust te volgen en daar de 101 coastal highway naar het zuiden te nemen. Dus maar door gereden op de 20. In Tonasket aangekomen ben ik naar het visitors centre gereden waar de mevrouw net het OPEN bord binnen haalde. Toen ik vroeg of ik ergens kon camperen in de buurt zei ze ja op het veldje achter het visitors centre. Dus ik heb een gratis prive camping met toilet en WiFi, joepie kan ik eindelijk de blog bij werken. Dat is een hele verademing. Daar in de parken in Canada zijn wel veel bomen maar verrekte weinig internet. Toen ik naar buiten liep stond er al weer iemand mijn motor te bewonderen en na een praatje bood hij me gelijk een biertje aan in de kroeg aan de overkant. En ook nog prima gegeten bij de Taco stand op de hoek voor $4,25, lekker goedkoop dagje zo. De dame van het visitors centre kwam zelf nog even tomaten en een paprika brengen die ze zojuist uit eigen tuin had geoogst met ook nog wat zelf gebakken koekjes. Dus nog genoeg geld voor een biertje in de pub.

Lundbreck naar Salmo (388 km)

Vanmorgen afscheid genomen van Edwin.

Hij gaat verder naar het zuiden en ik buig af naar de kust om even bij Piet Vermeer langs te gaan een volgende week.

Een heerlijk dagje gereden er zou regen komen maar die bleef uit. In Salmo een hotel kamer gevonden met prima eten en heerlijk bier. Twee locals ontmoet Bob en Diana. Bod is een gepensioneerde vrijbuiter en speelt elke zondag in de bar van het hotel gitaar in een country duo. Diana werkt achter de bar in het hotel maar was nu een weekje vrij. Donderdag zou er een goede band spelen en ze vroegen mij tot die tijd te blijven maar ik heb toch maar besloten door te gaan.

Banf Park naar Lundbreck (349 km)

Een beetje saaie rit, wel mooi maar geen dieren meer gezien.

Helaas was een weg die we wilden nemen afgesloten van wege een overstroming.

Aangekomen in Lundbreck bleek dit een klein werk dorp te zijn.

Er was 1 hotel zonder eten en een pizzeria maar die was ook dicht.

Gelukkig konden we nog chicken wings en friet bij het lokale tankstation annex supermarkt annex postkantoor annex snackbar. 's-avonds nog wel gezellig een biertje gedronken in de bar van het hotel.  

Jasper Park naar Banf Park (286 km)

Prima weer om te rijden lekker afgezakt door Jasper. 

Het is hier echt prachtig. Vandaag alleen geen dieren gezien behalve natuurlijk de eekhoorns die hier overal zijn.

Onderweg maar even een avond maaltijd genoten, Hamburger natuurlijk. En daarna doorgereden naar een camping.

De overnachting is op een campsite Mountain Castle genaamd. 

Tentje opzetten en een vuurtje stoken, het wordt routine.

Jasper Park (114 km)

Lekker rustig dagje.

's-morgens pannenkoeken gebakken en rustig aan gedaan.

Edwin moet zijn zijstandaard latenn lassen in Jasper want die is gisteren afgebroken.

In de middag nog een stukje gaan toeren.

Een waterval en een beer met drie jongen gezien.

Ook de machtstrijd tussen twee herten gezien. 

's-avonds weer lekker worstjes van de grill.

Grande Prairie naar Jasper Park (440 km)

Bij tijds opgestaan en richting Jasper Park gereden.

Het was een vrij saaie en lange weg maar een maal in het park aangekomen veranderde dat al snel.

Een afslag genomen naar de Miette Hotsprings. Helaas was de campsite al gesloten voor dit seizoen, maar toch mmaar even heen en weer gereden. Een schitterend weggetje waarop we waarschijnlijk een klein beetje te hard hebben gereden.

Op de terug weg stond er plots nog een zwarte beer op de weg  die niet veel aanstalte maakte om weg te gaan.

Een stuk verder op wel een campsite gevonden die open was de Snaring River Campground. Hier nog een laatste plaatje gevonden en de tenten op gezet. Lekker een biefstuk en hamburgers op de BBQ gegooid en prima gegeten.

Shepards Inn naar Grande Prairie (261 km)

Prima geslapen in een grote kamer.

Als we een beetje bij tijd weg gaan kunnen we vroeg in Dawson Creek  zijn.

Het opstarten duurt echter wat langer bij anderen en ik ga iets gefrustreerd op pad.

Ik ben de andere dan ook snel kwijt geraakt onderweg.

In Watson nog een half uurtje gewacht maar daarna toch maar door gereden naar Dawson Creek.

Daar kwamen de andere iets later ook aan.

Een tijdje gewacht tot het vistors centre weer open ging en daar wat informatie gehaald.

Toch maar besloten om door te rijden naar Grande Prairie.

We spreken daar af op de Country Roads campsite. Phil gaat nog even tanken en Edwin en ik gaan alvast op pad.

Aangekomen Grande Prairie hebben we waarschijnlijk niet de gemakkelijkste weg naar de camping genomen maar het was wel leuk even op heel losse gravel te rijden.

De tent op gezet en wat noodles gekookt, je moet toch wat. 

Phil hebben we helaas niet gezien op de camping en ook niets van gehoord.

's-Avond in de trailer van een duitser nog een paar pilsen gedronken en daarna slapen.  

  

Fort Nelson naar Shepards Inn (348 km)

Vanmorgen vroeg opgestaan en op zoek naar een garage die het probleem met mijn achterrem kan oplossen.

Er zit lucht in en dat moet er uit. Twee zaken gevonden de quads en offroad motoren doen maar die durven het niet aan om aan een wegmotor te sleutelen. Dus maar naar een garage gegaan die normaal pick-up's doet.

Hier wilden ze wel even helpen en samen met een monteur de achterrem ontlucht. Na afloop hoefde ik niet eens te betalen.

Onderweg nog een stukje oude Alaskan Highway genomen, zware gravel maar wel leuk voor een paar kilometer.

Om 13:30 toen toch maar van de camping vertrokken en om 20:15 aangekomen in Chepards Inn een hotel langs de weg.

Liard Hotsprings naar Fort Nelson (315 km)

Vandaag een lange saaie weg met op het laatst veel losse gravel, niet echt prettig rijden dus.

Onderweg nog wat bergschapen gezien, maar dat was het dan wel.

Een prima camping, dus even lekker douchen en de was doen.

Op de camping ook een nederlands stel ontmoet die met een 4x4 campertje de hele wereld door reden.

Racheria Falls naar Liard Hotsprings (330 km)

Vandaag eerst naar Watson Lake gereden hier is het Signpost Forrest.

Hier hangen 70.000 verkeers borden uit heel de wereld. En dus ook plaatsnaam borden als Hoenderloo enz.

Hier nog even een laatste ontmoeting gehad met Arun. Hij zocht een bord uit India en omdat die er niet was heeft hij zelf maar wat in elkaar geflanst.

Verder op zagen we onze eerste bizon en even later een zwarte beer.

Nog twee bizons later zagen we een zwarte beer met twee jongen.

Daarna waren de kuddes bizons niet aan te slepen.

Zoals de naam al zegt was de camping bij de hotsprings.

Eerst even een gegeten bij het restaurant, aan gezien de grill defect was konden we alleen kalkoen uit de "pling" krijgen, maar die smaakte ook prima.

Toen we een biertje wilden bestellen bij het eten kon dat niet, maar een aardige krabvisser uit Codiak Island Alaska hoorde dit en bood ons direct 6 blikjes aan en omdat alleen drinken niet goed is ook een kilo gerookte zalm. Super.

Na het eten naar de hotsprings, deze waren prachtig echt midden in de natuur. Daarna een lekker biertje en slapen, de zalm is voor de lunch morgen.

White Horse naar Rancheria Falls (353 km)

Vandaag een beetje aan de late kant begonnen. Na een slechte nachtrust rustig aan de campsite afgebroken en naar de White Horse gereden voor wat inkopen en een flappentap. Om half twee de tocht aangevangen door nog steeds een prachtig landschap. Na een zware rit toch aangekomen en in plaats van camperen maar eens drie single kamers genomen. We mochten zelf de prijs noemen en ze gingen akkoord met de 30 dollar per kamer die we noemden. En het zijn super kamers dus dat wordt een nachtje heerlijk slapen. Ook nog een Indier uit Londen ontmoet, Arun. Hij is fotograaf en maakt de zelfde trip als ons en probeert daar een documentaire over te maken. 

White Horse (41 km)

Vanuit het hostel naar de Hotsprings gereden en daar een campsite genomen.

De andere kwamen een paar uurtjes later aan.

Lekker in de hotsprings een bad genomen, maar helaas was het restaurant dicht dus toch nog op de motor naar de stad gereden om daar wat te eten. Je raad het al weer een hamburger.

Burwash Landing naar White Horse (316 km)

White Horse is echt een toeristen stad.

Ik ben maar naar een hostel gegaan genaamd Beez Kneez.

Prima onderkomen ook al is het in een gedeelde kamer.

Bij het visitors centre werd ik door de dame achter de balie gelijk in het nederlands aangesproken.

Zij was een eerste generatie immigrant.

Even een pizza gegeten en een biertje gedaan in de locale pub.

's-avonds in het hostel nog een gezellig gesprek met wat andere gasten. 

Tok naar Burwash Landing (349 km)

De eerste grens overgang.

Het ging allemaal vrij soepel, Amerika uit rijden mag zonder enig probleem of paspoort controle.

Aan de Canadese grens zat een vrouw wiens ouders uit Nederland afkomstig waren dus ze sprak zelfs nog wat Nederlands.

Hierdoor liep alles zeer soepel en mocht ik zo door rijden.
Burwash Landing is een hotel/restaurant met een campground.

Een heerlijk potje noodles aangevuld met beef jerky zelf gekookt en bij een kampvuurtje opgegeten.

Eindelijk een beetje internet en weet nu waar de anderen zijn.

Zij wachten op mij in Dawson City, maar om daar te komen had ik toch echt 250 km terug een andere afslag moeten nemen.

Dus maar opnieuw afgesproken om ze in White Horse te ontmoeten. 

Fairbanks naar Tok (338 km)

's Morgens eerst maar even naar Fred Meyer (de lokale AH) daar heb ik ten minste internet en ook nog wat eten gekocht. Om 11:00 maar een bij de motor zaak wezen kijken hoe het er mee stond. Helaas duurde het nog wel twee uur dus even met een pickup de koffers bij het motel opgehaald en deze bij de motor zaak gestald. Heb nog wel even moeten wachten op de motor maar om 13:30 was hij toch eindelijk klaar. Snel alles opgeladen en op weg naar Tok. Onderweg nog even in North Pole gestopt voor een foto van het huis van de kerstman. In Tok voor het eerst maar eens de tent op gezet. Lekker rustig op de camping, ik ben de enige met een tent en verder staan er nog een paar campers. Lekkere pasta gekookt en daarna snel naar bed.

Fairbanks naar Fairbanks (289 km)

Onderweg naar Tok even gestopt bij een oud road house. Hier zag ik dat de voor vork toch nog steeds lekte dus alleen schoon maken heeft niet geholpen, de keringen moeten echt vervangen worden. Dus de andere maar gedag gezegd en omgedraaid terug richting Fairbanks. Hier zit een BMW dealer die het gelijk kan maken. Bij de dealer aangekomen snel even de spullen bij het motel er tegen over gedropt en de motor ingeleverd. 

Fairbanks (31 km)

Het is labor day dus alle motor zaken zijn dicht.

Wel is Adventure Cycle Works open. Dit zijn twee motor fanaten die wat reparaties er bij doen voor Adventure Riders zoals ons. Phil en ik gaan hier samen heen. Bij mij worden de seals van mijn voorvork schoon gemaakt. En bij Phil wordt zijn kapotte koplamp vervangen. Een klusje dat ze niet echt graag wilden doen aangezien dat veel werk is bij een Honda.

Verder wat inkopen gedaan en 's-avonds heerlijk de zalm gegeten.

Coldfoot naar Fairbanks (418 km)

Onderweg blijkt mijn voorvork rechts te lekken. Geen groot probleem maar het moet morgen in Fairbanks wel even gefixed worden.

Terug in Fairbanks geeft Sven ons toch de zalm, hij vind dat we het nu deste harder nodig hebben.

Coldfoot naar Coldfoot (232 km)

Het is nog steeds niet echt warm maar minder koud als gisteren.

Vandaag op weg naar Pruhoe Bay het noordelijkste punt in onze reis.

De weg is prima tot even voor de Atigun Pass, hier veranderd hij in modder.

Onderaan de pass stoppen we even voor een pauze.

Al snel stopt er een trucker die net de pass afkomt.

Hij zegt dat de pass nog wel te doen is ondanks 5 centimeter sneeuw die gisteren is gevallen, maar verder naar het noorden is de weg  over een stuk van 80 km compleet bevroren met zeer glad ijs.

We zijn wat geschokt maar willen het noordelijkste punt van onze reis toch graag bezoeken.

Als er echter 1 minuut laten een Pick-up stopt die ook uit het noorden komt, met het zelfde verhaal besluuiten we eieren voor ons geld te kiezen en om te draaien.

Edwin en ik rijden nog wel even de pass op.

Omhoog gaat nog best aardig over de verse sneeuw. Boven aangekomen samen even een slok van een biertje genomen om ons noordelijkste punt te bezegelen. Daarna kwam de afdaling, deze liep flink wat minder. Edwin ging al snel onderuit en het lukte mij niet om te stoppen voor hulp. Pas honderden meters verder kon ik eindelijk tot stilstand komen, maar toe kwam Edwin al weer snel op eigen kracht naar beneden. Hierna met onze staart tussen de benen maar weer terug gereden naar Coldfoot. Shit geen zalm.   

's-Avonds nog even naar buiten geweest voor een schitterend Noorderlicht.

Dit moet je echt een keer gezien hebben.

Fairbanks naar Coldfoot (417 km)

Het is koud vandaag, de meter geeft af en toe -8 aan.

Maar de weg was prima asfalt totdat de Dalton Highway begon.

Hier ging het gelijk over in gravel, maar nog prima te doen.

We passeren de Artic Circle waar we even een foto maken.

In Coldfoot aangekomen begon het zelf even te hagelen.

Coldfoot is niet meer als een overnachtings plaats voor truckers en werklui.

Maar er is benzine, een warme hotel kamer en prima eten.

Denali naar Fairbanks (195 km)

Een heerlijk tochtje in de regen gereden.

Onderweg even een bakkie gedaan in een roudhouse. Maar we waren waarschijnlijk de laatste gasten want het seizoen dat ze open waren (2 maanden) was al weer over. In Fairbank een prima plekkie gevonden bij Sven's. Een switserse musher. Hij beloofde ons een heerlijke zalm als we het zouden redden naar Death Horse. 

Sven vertelt 's-avonds nog even over de Iditarot, waar hij 4 keer aan heeft deel genomen en de laatste keer is hij 14e geworden.